آلزایمر چیست؟ علائم آلزایمر در جوانی و سالمندی

ریشه‌های بیماری آلزایمر به اوایل قرن بیستم و به نام دکتر آلوئیس آلزهایمر (Alois Alzheimer) بازمی‌گردد. او نخستین شرح بالینی و کالبدشناسی این بیماری را در سال ۱۹۰۶ ارائه داد و در سال‌های بعد مشخص شد که تجمع دو نوع پروتئین – آمیلوئید-β (Aβ) و تاو (tau) – نقش مهمی در تخریب نورون‌ها و ایجاد علائم بیماری دارند. به‌رغم پیشرفت قابل توجه در درک پایه‌های مولکولی و سلولی آلزایمر، هنوز درمان قطعی برای آن وجود ندارد.

تنها روش درمانی فعلی شامل داروهایی برای تأخیر در پیشرفت علائم یا بهبود موقتی آن‌ها مانند مهارکننده‌های کولین‌استراز (مثل دونپزیل، ریواستیگمین، گالانتامین) و آنتاگونیست‌های NMDA (مثل ممانتین) است . در سال‌های اخیر، توسعه درمان‌های ایمونوتراپی مبتنی بر پادتن‌های تک‌دُم نظیر لک‌انمب (lecanemab) که برای هدف‌گیری پروتئین‌های آمیلوئید طراحی شده و مجوز اولیه گرفته‌اند، امیدهایی را برای کاهش تجمع پلاک‌های مغزی به همراه داشته است .

باتوجه به رشد سریع تعداد مبتلایان و پیامدهای اجتماعی-اقتصادی و خانوادگی آن، ضرورت تدوین نکات پیشگیرانه (شیوه زندگی سالم، فعالیت جسمی/ذهنی، تغذیه مناسب) و توسعه درمان‌های هدف‌گیرنده روشن‌تر شده است. هدف این مقاله، ارائه مروری دقیق و جامع بر جوانب این بیماری، معیارهای تشخیص، روش‌های درمانی فعلی و آینده، پیشگیری و چالش‌های زندگی با این بیماری است.

آلزایمر چیست؟ ریشه یابی و علائم اولیه آلزایمر

آلزایمر یک بیماری مزمن و پیش‌رونده مغزی است که به تدریج عملکردهای شناختی فرد را تحت تأثیر قرار می‌دهد. این بیماری با تخریب سلول‌های عصبی در مغز، منجر به کاهش حافظه، اختلال در تفکر، مشکلات گفتاری و ناتوانی در انجام فعالیت‌های روزمره می‌شود. آلزایمر شایع‌ترین علت دمانس یا زوال عقل در افراد مسن است و معمولاً در سنین بالای ۶۵ سال بروز می‌کند.

علائم اولیه آلزایمر شامل فراموشی مکرر، مشکل در یادآوری اطلاعات جدید، سردرگمی در زمان و مکان، و اختلال در انجام کارهای روزمره است. با پیشرفت بیماری، این علائم شدت می‌یابند و فرد ممکن است به کمک در انجام فعالیت‌های روزانه نیاز پیدا کند. در مراحل پیشرفته‌تر، فرد ممکن است قادر به شناسایی نزدیکان خود نباشد و نیاز به مراقبت‌های ویژه داشته باشد که مراقبان و پرستار بیمار آلزایمری باید توجه لازم را به این نکات داشته باشند.

امید به زندگی پس از تشخیص الزایمر معمولاً بین ۳ تا ۹ سال است، اما این مدت زمان می‌تواند بسته به عوامل مختلفی مانند سن، وضعیت عمومی سلامت فرد و دسترسی به مراقبت‌های پزشکی تغییر کند. در حال حاضر درمان قطعی برای آلزایمر وجود ندارد، اما داروها و روش‌های درمانی می‌توانند به کاهش علائم و بهبود کیفیت زندگی بیماران کمک کنند.

دلایل بیماری آلزایمر

بیماری آلزایمر یک اختلال نورودژنراتیو مزمن است که با تخریب تدریجی سلول‌های عصبی در مغز همراه است. این بیماری با تجمع پروتئین‌های غیرطبیعی مانند پلاک‌های آمیلوئید و کلاف‌های تاو در مغز مشخص می‌شود که عملکرد سلول‌های عصبی را مختل کرده و منجر به تحلیل رفتن بافت مغزی می‌شود.

آلزایمر معمولاً با آسیب به نواحی خاصی از مغز آغاز می‌شود، از جمله قشر انتورینال و هیپوکامپ، که مسئول حافظه و پردازش اطلاعات هستند. این آسیب‌ها می‌توانند سال‌ها قبل از بروز علائم بالینی قابل توجه رخ دهند. با پیشرفت بیماری، آسیب به سایر نواحی مغز گسترش می‌یابد و عملکردهای شناختی، حرکتی و رفتاری فرد تحت تأثیر قرار می‌گیرد. که در نگهداری از سالمند آلزایمری این نکات کارکرد خاصی دارد. در ادامه، به بررسی علل و عوامل خطر بیماری آلزایمر خواهیم پرداخت.

در سایت my.clevelandclinic.org می‌خوانیم:

مغز شما میلیاردها سلول عصبی به نام نورون دارد. نورون‌های شما به شما امکان می‌دهند فکر کنید، یاد بگیرید، به خاطر بیاورید و برنامه‌ریزی کنید. پروتئین آمیلوئید در سلول‌های مغز شما به هم می‌چسبد و توده‌هایی به نام پلاک تشکیل می‌دهد. پروتئین‌های تاو در رشته‌های فیبر مانند به نام گره به هم می‌پیچند. پلاک‌ها و گره‌ها مانع از عملکرد صحیح نورون‌ها می‌شوند. آنها توانایی نورون‌ها در ارسال سیگنال‌های الکتریکی و شیمیایی به جلو و عقب را مسدود می‌کنند.

وقتی پروتئین‌های آمیلوئید و تاو در مغز شما تجمع می‌کنند، به آرامی نورون‌ها را از بین می‌برند. این باعث آسیب دائمی می‌شود که منجر به علائم آلزایمر می‌شود. مرگ سلول‌های عصبی در یک ناحیه از مغز شما شروع می‌شود و سپس به مناطق دیگر گسترش می‌یابد.

علائم شایع بیماری الزایمر

آلزایمر یک بیماری پیش‌رونده است که به تدریج توانایی‌های شناختی فرد را تحت تأثیر قرار می‌دهد. علائم آلزایمر در زنان و مردان معمولاً با از دست دادن حافظه، اختلال در تفکر و تغییرات رفتاری مشخص می‌شود.

 فراموشی رویدادهای اخیر

یکی از علائم اولیه و بارز بیماری آلزایمر، فراموشی رویدادهای اخیر است. افراد مبتلا ممکن است در به یاد آوردن اتفاقات یا مکالمات تازه با مشکل مواجه شوند. این نوع فراموشی در مراحل اولیه بیماری شایع است و به تدریج با پیشرفت بیماری شدت می‌یابد.

 اختلال در تشخیص زمان و مکان

افراد مبتلا به آلزایمر ممکن است در تشخیص زمان و مکان دچار مشکل شوند. آن‌ها ممکن است روز، ماه یا سال را فراموش کنند و در مکان‌های آشنا گم شوند. این اختلال می‌تواند باعث اضطراب و سردرگمی در فرد شود.

 اختلال در تکلم و زبان

افراد مبتلا به آلزایمر ممکن است با اختلال گفتار در سالمندان روبه رو شوند و در پیدا کردن کلمات مناسب برای بیان افکار خود دچار مشکل شوند. آن‌ها ممکن است در وسط مکالمه توقف کنند یا از کلمات نادرست استفاده کنند. این اختلال می‌تواند باعث دشواری در برقراری ارتباط مؤثر شود.

 کاهش توانایی در انجام وظایف روزمره

افراد مبتلا ممکن است در انجام وظایف روزمره مانند پرداخت صورتحساب‌ها، مدیریت امور مالی یا یادآوری قوانین و مقررات دچار مشکل شوند. این اختلال می‌تواند به کاهش استقلال فرد منجر شود.

تغییرات رفتاری و خلقی از علائم آلزایمر در سالمندان

افراد مبتلا به آلزایمر ممکن است تغییرات رفتاری و خلقی را تجربه کنند. آن‌ها ممکن است به راحتی دچار اضطراب، افسردگی یا بی‌قراری شوند. این تغییرات می‌تواند بر روابط اجتماعی و کیفیت زندگی فرد تأثیر بگذارد.

 کاهش قضاوت و تصمیم‌گیری

افراد مبتلا ممکن است در تصمیم‌گیری‌های روزمره دچار مشکل شوند و با زوال عقل درگیر شوند. آن‌ها ممکن است در ارزیابی موقعیت‌ها و انتخاب‌های مناسب دچار اشتباه شوند. این اختلال می‌تواند به رفتارهای پرخطر منجر شود.

کاهش انگیزه و علاقه به فعالیت‌ها

افراد مبتلا ممکن است علاقه خود را به فعالیت‌های روزمره از دست بدهند. آن‌ها ممکن است از شرکت در فعالیت‌های اجتماعی یا تفریحی خودداری کنند و به تدریج از محیط اطراف خود جدا شوند. مشکلات در انجام کارهای پیچیده

افراد مبتلا ممکن است در انجام کارهای پیچیده مانند برنامه‌ریزی برای سفر یا مدیریت امور مالی دچار مشکل شوند. این اختلال می‌تواند به کاهش استقلال فرد منجر شود.

گم کردن اشیاء و فراموش کردن مکان آافراد مبتلا ممکن است اشیاء را در مکان‌های غیرمعمول قرار دهند و سپس قادر به یادآوری مکان آن‌ها نباشند. این اختلال می‌تواند باعث ایجاد اضطراب و سردرگمی در فرد شود.

تغییرات در شخصیت و رفتار

افراد مبتلا  به ممکن است تغییرات در شخصیت و رفتار خود را تجربه کنند. آن‌ها ممکن است به راحتی دچار اضطراب، افسردگی، اختلال شناختی سالمندان  یا بی‌قراری شوند. این تغییرات می‌تواند بر روابط اجتماعی و کیفیت زندگی فرد تأثیر بگذارد.

تشخیص زودهنگام این علائم می‌تواند به مدیریت بهتر بیماری و بهبود کیفیت زندگی فرد مبتلا کمک کند. در صورت مشاهده هر یک از این علائم، مشاوره با پزشک متخصص توصیه می‌شود.

عوامل خطر ابتلا به آلزایمر

بیماری آلزایمر یکی از شایع‌ترین انواع زوال عقل است که با کاهش تدریجی حافظه، تفکر و توانایی‌های شناختی همراه است. درک عوامل خطر این بیماری می‌تواند در شناسایی افراد در معرض خطر و اتخاذ تدابیر پیشگیرانه مؤثر باشد. این عوامل به دو دسته اصلی تقسیم می‌شوند:

• عوامل غیرقابل تغییر: مانند سن بالا، سابقه خانوادگی و ژنتیک.
• عوامل قابل تغییر: شامل سبک زندگی، وضعیت سلامت عمومی و شرایط محیطی.

در ادامه، به بررسی مهم‌ترین عوامل خطر ابتلا به آلزایمر می‌پردازیم تا با آگاهی از آن‌ها، بتوانیم اقدامات مؤثری در راستای پیشگیری و مدیریت این بیماری انجام دهیم:

1. سن بالا

افزایش سن مهم‌ترین عامل خطر برای ابتلا به آلزایمر است. احتمال ابتلا به این بیماری در افراد بالای ۶۵ سال افزایش می‌یابد و پس از ۸۵ سالگی، این احتمال به‌طور چشمگیری افزایش می‌یابد.

2. جنسیت

زنان بیشتر از مردان در معرض ابتلا به آلزایمر قرار دارند. این امر ممکن است به دلیل طول عمر بیشتر زنان باشد، چراکه افزایش سن یکی از عوامل اصلی خطر است

3. وراثت و ژنتیک

وجود سابقه خانوادگی آلزایمر می‌تواند خطر ابتلا را افزایش دهد. همچنین، ژن APOE ε4 به‌عنوان یکی از مهم‌ترین ژن‌های مرتبط با افزایش خطر آلزایمر شناخته شده است .

4. سبک زندگی و سلامت قلب

عوامل مرتبط با سلامت قلب، مانند چاقی، فشار خون بالا، دیابت نوع ۲، کلسترول بالا و سیگار کشیدن، می‌توانند خطر ابتلا به آلزایمر را افزایش دهند. این عوامل می‌توانند باعث کاهش جریان خون به مغز و آسیب به سلول‌های عصبی شوند .

ضربه‌های مغزیافرادی که سابقه ضربه شدید به سر دارند، به‌ویژه در سنین بالای ۵۰ سال، بیشتر در معرض ابتلا به آلزایمر قرار دارند. این خطر با شدت ضربه و تعداد دفعات آن افزایش می‌یابد .

 فعالیت اجتماعی و ذهنی

عدم فعالیت اجتماعی و ذهنی می‌تواند خطر ابتلا به آلزایمر را افزایش دهد. فعالیت‌های ذهنی مانند مطالعه، حل معما و تعاملات اجتماعی می‌توانند به تقویت عملکرد مغز و کاهش خطر ابتلا به این بیماری کمک کنند .

 اختلالات خواب و افسردگی

اختلالات خواب در سالمندان آلزایمری، مانند آپنه خواب و بی‌خوابی، می‌توانند با افزایش خطر ابتلا به آلزایمر مرتبط باشند. همچنین، افسردگی در سنین بالا می‌تواند به‌عنوان یک عامل خطر برای ابتلا به این بیماری در نظر گرفته شود .

درک این عوامل خطر می‌تواند به افراد کمک کند تا با اتخاذ سبک زندگی سالم و مراجعه منظم به پزشک، احتمال ابتلا به آلزایمر را کاهش دهند. در بخش‌های بعدی، به بررسی علائم این بیماری و راه‌های پیشگیری و مدیریت آن خواهیم پرداخت.

انواع آلزایمر

بیماری آلزایمر به طور کلی به سه مرحله اصلی تقسیم می‌شود که هرکدام ویژگی‌ها و علائم خاص خود را دارند. این مراحل عبارتند از:

۱. آلزایمر خفیف (مرحله اولیه)

در این مرحله، فرد ممکن است با مشکلات حافظه‌ای جزئی مواجه شود، مانند فراموشی نام افراد یا مکان‌ها. توانایی انجام فعالیت‌های روزمره حفظ می‌شود، اما ممکن است در تمرکز یا تصمیم‌گیری دچار مشکل شود. این علائم ممکن است با افزایش سن طبیعی اشتباه گرفته شوند

۲. آلزایمر متوسط (مرحله میانه)

در این مرحله، علائم بیماری شدت می‌یابند. فرد ممکن است در شناسایی اعضای خانواده یا دوستان دچار مشکل شود. توانایی انجام وظایف روزمره مانند مدیریت مالی، آشپزی یا استفاده از وسایل خانگی کاهش می‌یابد. تغییرات رفتاری مانند اضطراب، افسردگی یا پرخاشگری نیز ممکن است بروز کند.

۳. آلزایمر شدید (مرحله پایانی)

در این مرحله، فرد به شدت وابسته به دیگران می‌شود. توانایی برقراری ارتباط به شدت کاهش می‌یابد و ممکن است قادر به صحبت کردن نباشد. وظایف اساسی مانند خوردن، نوشیدن یا استفاده از دستشویی نیازمند کمک کامل هستند. در این مرحله، فرد ممکن است در معرض خطر عفونت‌ها یا سایر مشکلات جسمی قرار گیرد.

درک این مراحل می‌تواند به خانواده‌ها و مراقبین کمک کند تا مراقبت‌های لازم را در هر مرحله از بیماری ارائه دهند و کیفیت زندگی فرد مبتلا را بهبود بخشند

آلزایمر زودرس چیست؟

آلزایمر زودرس به نوعی از بیماری آلزایمر اطلاق می‌شود که قبل از ۶۵ سالگی آغاز می‌شود. این نوع از آلزایمر نادر است و تنها حدود ۵٪ از کل موارد آلزایمر را تشکیل می‌دهد. شروع بیماری ممکن است حتی از ۳۰ یا ۴۰ سالگی نیز آغاز شود. در این نوع، علائم اولیه ممکن است شامل مشکلات حافظه، اختلال در تمرکز، و دشواری در انجام وظایف روزانه باشد.

عوامل ژنتیکی نقش عمده‌ای در بروز آلزایمر زودرس دارند. وجود جهش‌های ژنی مانند PSEN1، PSEN2 و APP می‌تواند خطر ابتلا به این نوع از آلزایمر را افزایش دهد. این جهش‌ها به طور معمول به صورت ارثی منتقل می‌شوند و در خانواده‌هایی که سابقه ابتلا به آلزایمر زودرس دارند، بیشتر مشاهده می‌شوند.

تشخیص زودهنگام آلزایمر زودرس می‌تواند به مدیریت بهتر بیماری و برنامه‌ریزی برای آینده کمک کند. با توجه به تأثیرات عاطفی و اجتماعی این بیماری، مشاوره ژنتیکی و حمایت‌های روانی برای افراد مبتلا و خانواده‌هایشان ضروری است.

درمان دارویی و غیر دارویی آلزایمر

در حال حاضر، درمان قطعی آلزایمر وجود ندارد؛ اما ترکیبی از درمان‌های دارویی و غیر دارویی می‌تواند به کاهش سرعت پیشرفت بیماری و بهبود کیفیت زندگی بیماران کمک کند. در ادامه، به بررسی این روش‌ها می‌پردازیم:

درمان دارویی آلزایمر

داروهای مورد استفاده در آلزایمر به دو دسته اصلی تقسیم می‌شوند:

۱. مهارکننده‌های کولین استراز (Cholinesterase Inhibitors)

این داروها با افزایش سطح استیل‌کولین در مغز، به بهبود عملکرد شناختی کمک می‌کنند. مهم‌ترین داروهای این گروه عبارتند از:

• دونپزیل (Donepezil): برای تمام مراحل بیماری آلزایمر تجویز می‌شود و به صورت روزانه مصرف می‌شود.
• ریواستیگمین (Rivastigmine): در دو فرم کپسول و مایع خوراکی موجود است و معمولاً دو بار در روز مصرف می‌شود.
• گالانتامین (Galantamine): در دو فرم کپسول و مایع خوراکی موجود است و معمولاً دو بار در روز مصرف می‌شود.

این داروها ممکن است عوارضی مانند مشکلات گوارشی، تهوع و خستگی داشته باشند.

۲. مهارکننده‌های NMDA (N-Methyl-D-Aspartate)

این داروها با تنظیم سطح گلوتامات در مغز، از آسیب به نورون‌ها جلوگیری می‌کنند. مهم‌ترین داروی این گروه:

ممانتین (Memantine): برای مراحل متوسط تا شدید بیماری آلزایمر تجویز می‌شود و به صورت روزانه مصرف می‌شود.

ممکن است عوارضی مانند سرگیجه، سردرد و یبوست داشته باشد.

۳. ترکیب دارویی

ترکیب دونپزیل و ممانتین (نام تجاری: Namzaric) برای بیمارانی که نیاز به درمان ترکیبی دارند، تجویز می‌شود.
mayoclinic.org

درمان غیر دارویی آلزایمر

این روش‌ها به بهبود علائم رفتاری، شناختی و روحی بیماران کمک می‌کنند و شامل موارد زیر هستند:

۱. فیزیوتراپی: تمرینات فیزیکی منظم به بهبود تعادل، قدرت عضلانی و کاهش پرخاشگری کمک می‌کنند.

۲. تحریک شناختی: فعالیت‌هایی مانند حل جدول، بازی‌های فکری و خواندن به حفظ عملکرد شناختی کمک می‌کنند.

۳. درمان‌های رفتاری: مدیریت رفتارهای مشکل‌ساز از طریق تکنیک‌های رفتاری می‌تواند به کاهش علائم کمک کند.

۴. درمان‌های روانی: مشاوره و حمایت روانی به بیماران و خانواده‌ها در مدیریت استرس و اضطراب کمک می‌کند.

۵. محیط مناسب: ایجاد محیطی امن و آشنا برای بیمار می‌تواند به کاهش سردرگمی و اضطراب کمک کند.

آیا آلزایمر قابل پیشگیری است؟

مطالعات نشان می‌دهند که با اتخاذ سبک زندگی سالم و انجام برخی اقدامات پیشگیرانه، می‌توان خطر ابتلا به آلزایمر را کاهش داد و تدابیر لازم را برای جلوگیری از آلزایمر اتخاذ کرد. در ادامه، به راهکارهای ساده اما مؤثر برای پیشگیری از این بیماری اشاره می‌کنیم:

• کنترل استرس و خواب کافی: استرس مزمن می‌تواند به مغز آسیب برساند و خطر ابتلا به آلزایمر را افزایش دهد. مدیریت استرس از طریق روش‌هایی مانند مدیتیشن، یوگا یا تنفس عمیق می‌تواند مفید باشد. همچنین، خواب کافی و باکیفیت به پاکسازی سموم از مغز کمک می‌کند و نقش مهمی در حفظ سلامت شناختی دارد.
•  ترک دخانیات: مصرف سیگار با افزایش التهاب و کاهش جریان خون به مغز، خطر ابتلا به آلزایمر را افزایش می‌دهد. ترک دخانیات می‌تواند به بهبود سلامت مغز و کاهش این خطر کمک کند.
•  مدیریت بیماری‌های قلبی–متابولیک: بیماری‌هایی مانند فشار خون بالا، دیابت و کلسترول بالا می‌توانند بر سلامت مغز تأثیر منفی بگذارند. کنترل این بیماری‌ها از طریق داروها، رژیم غذایی مناسب و ورزش می‌تواند در کاهش خطر آلزایمر مؤثر باشد.
• رژیم غذایی سالم: رژیم غذایی مدیترانه‌ای، سرشار از میوه‌ها، سبزیجات، غلات کامل، ماهی و چربی‌های سالم مانند روغن زیتون، می‌تواند به حفظ سلامت مغز کمک کند. مصرف امگا-۳ و ویتامین E نیز با کاهش التهاب و محافظت از سلول‌های مغزی مرتبط است.

• فعالیت اجتماعی و یادگیری مادام‌العمر: شرکت در فعالیت‌های اجتماعی و حفظ ارتباط با دیگران می‌تواند به سلامت ذهنی کمک کند. همچنین، یادگیری مهارت‌های جدید و حل مسائل پیچیده، مانند حل معماها یا یادگیری زبان جدید، می‌تواند به تقویت عملکرد شناختی کمک کند.
• ورزش منظم: ورزش منظم، مانند پیاده‌روی سریع یا دویدن، به بهبود جریان خون به مغز و تقویت حافظه کمک می‌کند. حداقل ۳۰ دقیقه فعالیت بدنی متوسط در بیشتر روزهای هفته توصیه می‌شود.
•  تمرینات ذهنی و بازی‌های فکری: انجام بازی‌های فکری مانند شطرنج، سودوکو یا پازل‌ها می‌تواند به تقویت حافظه و توانایی‌های شناختی کمک کند. این فعالیت‌ها با تحریک مغز، به حفظ سلامت آن کمک می‌کنند
• اهمیت تحصیلات و آگاهی: تحصیلات بالاتر با کاهش خطر ابتلا به آلزایمر مرتبط است. افرادی که در طول زندگی خود به یادگیری و کسب دانش ادامه می‌دهند، معمولاً عملکرد شناختی بهتری دارند.

توصیه‌هایی برای اطرافیان  و مذاقب بیمار آلزایمری

مراقبت از فرد مبتلا به آلزایمر نیازمند صبر، درک و مهارت‌های خاصی است. اطرافیان بیمار نقش حیاتی در بهبود کیفیت زندگی او دارند. در ادامه، به برخی از مهم‌ترین توصیه‌ها برای مراقبان اشاره می‌کنیم:

۱. شناخت نشانه‌ها و همراهی ذهنی آگاهی از علائم بیماری و تغییرات شناختی بیمار به مراقبان کمک می‌کند تا واکنش‌های مناسبی نشان دهند. همچنین، همراهی ذهنی با بیمار و درک احساسات و نیازهای او، ارتباط مؤثرتری را برقرار می‌سازد.

۲. صبر و ارتباط چشمی مؤثرصبر در برخورد با بیمار و استفاده از ارتباط چشمی می‌تواند احساس امنیت و آرامش را در او تقویت کند. این نوع ارتباط به بیمار کمک می‌کند تا احساس کند که مورد توجه و احترام قرار دارد.

۳. توجه به زبان بدن بیمار و خلق او زبان بدن و تغییرات خلقی بیمار می‌تواند نشانه‌هایی از نیازها یا ناراحتی‌های او باشد. مراقبان باید به این علائم توجه کرده و واکنش‌های مناسب نشان دهند.

۴. محیط امن و ساده، حفظ استقلال بیمارایجاد محیطی امن و ساده برای بیمار، با کاهش خطرات احتمالی، می‌تواند به او احساس استقلال و کنترل بیشتری بدهد. حفظ استقلال بیمار در انجام کارهای روزمره، حتی با کمک‌های جزئی، به تقویت عزت نفس او کمک می‌کند.

۵. استفاده از گروه‌های حمایتی برای مراقبان: مراقبت از بیمار آلزایمری می‌تواند فشارهای روانی و جسمی زیادی به همراه داشته باشد. پیوستن به گروه‌های حمایتی یا مشاوره با متخصصان می‌تواند به مراقبان در مدیریت این فشارها کمک کند.

۶. تلاش برای آرامش و حفظ حس عزت نفس بیمار:ایجاد فضایی آرام و حمایتگر، همراه با احترام به احساسات و نیازهای بیمار، می‌تواند به حفظ حس عزت نفس و بهبود کیفیت زندگی او کمک کند.

با رعایت این توصیه‌ها، اطرافیان می‌توانند نقش مؤثری در بهبود وضعیت بیمار آلزایمری ایفا کنند و از بروز مشکلات روانی و جسمی در خود جلوگیری نمایند.

سوالات متداول

آیا آلزایمر می‌تواند دلیل مرگ باشد؟

• بله؛ مطابق WHO، دمانس (شامل آلزایمر) هفتمین علت مرگ در دنیا است، و در برخی کشورها سومین عامل مرگ سالمندان
• مرگ بیشتر به‌طور غیرمستقیم ناشی از عوارضی چون پنومونی آسپیراسیون، عفونت‌ها و بی‌حرکتی است .

آیا آلزایمر درد دارد؟

• خود بیماری مستقیم درد ایجاد نمی‌کند، ولی بیماران به‌خصوص در مراحل متوسط و شدید اختلالات حرکتی، زخم فشا‍ری روی پوست یا عفونت دارند که همراه با درد هستند.
• ۵۰–۸۰٪ این بیماران روزانه درد دارند و غالباً بی‌علامت یا کم‌علامت هستند و نیازمند ارزیابی دقیق‌

علائم آلزایمر در جوانی چیست؟

افزایش فراموشی‌های مداوم (مانند فراموش کردن تاریخ‌ها، سوالات تکراری)، اختلال در برنامه‌ریزی، انجام کارهای روزمره، سردرگمی زمان/مکان، مشکل در تشخیص کلمات، قرارگیری نامناسب اشیا، دشواری در تصمیم‌گیری، و کناره‌گیری اجتماعی می‌تواند نشان‌دهنده علائم هشدار‌دهنده آلزایمر باشد.